Category Archives: CRTL, ALT, DELETE
En wie zit aan de knoppen?
Hema – Offline is the new luxury
Opgenomen vanaf januari 2017 in de collectie vd Hema: een kaars en wandtegel met de titel ‘Offline i the new luxury’
VR doesn’t make you more empathetic
Virtual Reality wordt wel de empathiemachine genoemd, een tech die enorme kracht heeft om ons meer empathisch te maken. Maar Paul Bloom betwijfeld dat in dit artikel voor The Atlantic:
The problem is that these experiences aren’t fundamentally about the immediate physical environments. The awfulness of the refugee experience isn’t about the sights and sounds of a refugee camp; it has more to do with the fear and anxiety of having to escape your country and relocate yourself in a strange land. Homeless people are often physically ill, sometimes mentally ill, with real anxieties about their future. You can’t tap into that feeling by putting a helmet on your head. Nobody thinks that going downtown without your wallet will make you appreciate poverty—why should these simulations do any better?
One specific limitation of VR involves safety and control. During the debates over the interrogation practices of the United States during the Iraq war, some adventurous journalists and public figures asked to be waterboarded, to see what it was like. They typically reported that it was awful. But in fact their experience fell far short of how terrible actual waterboarding is, because part of what makes waterboarding so bad is that you get it when you don’t want it, by people who won’t stop when you ask them to. Safety and control transform unpleasant experiences into loads of fun, which is why we pay to play war games and have paintball battles, get frightened by shrieking maniacs in a haunted house, or engage in certain masochistic sexual activities.
Then there is duration. It’s not hard to try out certain short-term experiences, such as dealing with a crying baby for a few minutes, sitting alone in a closet, or having strangers gawk at you on the street. But you can’t extrapolate from these to learn what it’s like to be a single parent, a prisoner in solitary confinement, or a famous movie star. You can’t take an event of minutes and hours and generalize to months and years.
Why not? One consideration is that some experiences are fine in the short-term, but wear you down over time. Solitary confinement is an obvious example here. Or consider subtle forms of sexual and racial discrimination—certain seemingly minor attacks on one’s dignity are easy to shrug off in any single instance, but if they are repeated and relentless, they can lead to anxiety and depression.
Golden Krishna: Een schermpjesloze wereld
|
Google-designer Golden Krishna (ja, z’n echte naam) stelt in zijn boek ‘The best interface is no interface’ (2015) dat we vastzitten in een wereld vol schermpjes. Hebben we een probleem? Een slim schermpje om het op te lossen! Willen we innoveren? Slap an interface on it! Een prullenbak met een scherm dat laat zien dat het regent terwijl je in de regen voor die prullenbak staat…wie wordt daar nu niet blij van?
Niet alleen lost het slimmer maken van onze omringende tech door er een schermpje op te plakken onze daadwerkelijke vragen en behoeftes niet op. Maar het reduceert ons ook tot een ‘schermpjes-wereld’ waarin we een hele lijst met digitaal huiswerk krijgen om nog enigzins te kunnen communiceren met onze tech. Op dus naar een wereld zonder schermpjes!
|
|
|
Ons schermpjes-denken: waar is het fout gegaan? |
De Ipad-potty…onmisbaar voor een goede start van de opvoeding
|
|
Het is bijna 40 jaar geleden sinds de PC werd uitgevonden. En hoewel er sinds die tijd ‘aan de achterkant’ grote uitvindingen – zoals een snelle internetverbinding, verbeterde data-opslag en process power – het ontwerp van de PC enorm hebben verbeterd, is de innovatie aan de voorkant blijven steken.
Wat is de oorzaak daarvan? Het feit dat we User Experience zijn gaan verwarren met User Interface, schrijft Krishna. Dat zijn designtermen, maar je snapt wel wat ie bedoelt als je hiernaar kijkt:
Kortom: We hebben UX design waarbij behoeftes van consumenten worden opgelost, verward of gelijk gesteld aan UI design: interface design dat draait om communicatie, om het ontwerpen van een schermpje. En zijn zo niet alleen aanbeland bij de geweldige uitvinding van een schermpje op je koelkast waarop je tweets binnenkomen, maar ook bij de zin:
Hoe verkeerd en belachelijk dit ‘schermpjes-denken’ als automatische oplossing voor zo’n beetje alles is, wordt duidelijk uit het volgende voorbeeld:
The New York Post had een prima oplossing voor een uitvallende telefoon door weinig batterij: “Battery Doctor is a mobile app that will tell you the amount of power and time left on your current battery. It will also give you suggestions on how to get more juice when you need it now and in the future”. Geweldig…dus om m’n probleem met een lege accu op te lossen hoef ik alleen maar een stroomverslindende app te downloaden..
Volgens Krishna beginnen steeds meer mensen tot de conclusie te komen dat schermpjes noch apps hun daadwerkelijke behoeftes invullen en dat ze niet meer clicks of swipes in hun leven willen.
|
Wij dienen onze tech: Inbox zero, wie wil dat nu niet? |
Yes! Weer een stap dichter bij Inbox Zero, a.k.a. m’n hoogste doel in het leven
|
Dit is een citaat van de bekende designer Don Norman. Uit 1990. Au.
Het probleem van schermpjesdenken is volgens Krishna niet alleen dat het onze daadwerkelijke behoeftes niet invult, maar dat we er ook een ellenlange lijst van taken bijkrijgen om in godesnaam maar te kunnen communiceren met onze tech.
We worden gedwongen om te communiceren op de manier van computers. Het onthouden van verschrikkelijk lange wachtwoorden met minstens tien letters, drie cijfers en een uitroepteken. Je weg kunnen vinden in databases. Niet alleen wordt je aandacht zo continue weggetrokken van de zaken die je belangrijk vindt – het échte werk dat je gedaan wilt krijgen – en heb je minder tijd over voor bijvoorbeeld vrienden en familie, maar we snappen daarnaast ook steeds minder hoe onze technologie werkt.
Krishna geeft in zijn boek het voorbeeld van een was- of afwasmachine. Huishoudelijke apparaten waar mensen vaak enorm veel geld voor neertellen, maar waarvan ze vaak maar één of twee programma’s gebruiken (ongeacht wat je wast of hoe vies het is) omdat ze niet begrijpen wat de rest inhoudt. En natuurlijk heb je wel wat beters te doen dan die onbegrijpelijke ellenlange handleiding doorspitten. Bovendien: als je er zoveel geld voor neertelt, mag je toch wel een betere communicatie verwachten van je tech?
Het meest verontrustende is echter dat we ongemerkt ook onze behoeftes en ambities aanpassen aan de computer-communicatie. Heb jij al eens gejuicht toen je je emailbox helemaal leeg had gewerkt? Waar was je toen eigenlijk blij om? Had je toen JOUW behoefte verwezenlijkt, of die van je technologie?
|
Zo kan onze tech ons weer gaan dienen |
Waarom je geen twaalf stappen nodig hebt om een deur te kunnen openen
|
|
Bedenk eens wat jouw meest snelle informatieverwerkingssysteem is? Iets waardoor je in minder dan een seconde weet of een brood nog goed is of dat je die melk nog kunt drinken. Juist, je zintuigen. Maar onze computers waar we steeds meer op vertrouwen zijn nog uitgerust met hetzelfde informatieverwerkingssysteem als toen ze uitgevonden werden: user input, informatie die wij erin stoppen.
Computers die de wereld zien door zintuigen…mmm…wat bedoelt Krishna hiermee? Vooral dat we bij het ontwerpen van User Experience design uit moeten gaan van het observeren van zaken die daadwerkelijk gebeuren en daar een technologie rondom creëren.
Onbevooroordeeld naar de werkelijkheid kijken, in plaats van alles al in de context van een schermpje te plaatsen:
Krishna geeft het voorbeeld van ontwerpers van Ford die het opviel dat sommige automobilisten, terwijl ze met hun handen vol boodschappen de achterklep open probeerden te doen, hun been uitstaken onder de bumper. Dat bracht ze op het idee om dit ‘typical process’ te omarmen, een set sensoren onder de bumper aan te brengen die een schop van het been kunnen herkennen en daarop de achterklep automatisch openen. Deze goedkope sensoren werden één van de meest gewilde features van bepaalde Ford auto’s.
Of kijk naar het plaatje hierboven. Een tekening van de app Lockitron die het probleem probeert op te lossen dat mensen vaak hun sleutel verliezen. De eerste oplossing was sloten die met een app geopend konden worden. Dat resulteerde in twaalf stappen waarin je eerst je telefoon uit je zak moest pakken, ontgrendelen, de app moest openen, je code invoeren e.d. om maar die deur open te krijgen. Raad eens hoeveel mensen er echt blij waren met deze oplossing?
Dus in de tweede versie van hun ontwerp gooide Lockitron de boel grondig om. Geen twaalf stappen meer, maar een slim slot dat automatisch communiceert met je telefoon in je broekzak zodat jij niets meer hoeft te doen en de deur vanzelf voor je opengaat.
|
De oplossing: achterzak-apps |
|
|
Back-pocket apps, dat is volgens Krishna de oplossing voor onze groeiende aversie tegen aandachtsverslindende technologie die ons niet dient, maar onze evenzeer groeiende honger naar technologie die ons leven kan verbeteren en vergemakkelijken. Apps die aan het werk zijn terwijl je telefoon rustig in je achterzak zit. Jij hoeft er geen aandacht aan te besteden, je tech werkt voor jou.
Lockitron, die ik hierboven al noemde, gebruikt dus Bluetooth om met je deurslot te communiceren. En Krishna geeft ook het voorbeeld van Ginger.io, een app voor mensen die zwaar depressief zijn. Zonder te interfereren met hun dagelijks leven is Ginger.io op de achtergrond continue signalen aan het zoeken hoe het met je gaat: heb je je huis verlaten of familie of vrienden gebeld of geappt?
Zelf moest ik aan Amazon Go denken. Een supermarkt waarvan het eerste filiaal op 5 december opende, waarin je rustig shopt terwijl je telefoon in je achterzak bijhoudt wat je allemaal in je mandje hebt gestopt, weer bij nader inzien hebt teruggelegd en automatisch afrekent. Jij hoeft nergens aan te denken, behalve aan wat je voor je avondeten wilt maken. Forbes noemt het dan ook: Amazon Go is about payments, not grocery.
Of aan IFTTT (If This Then That), waarmee je ‘recepten’ creëert om het ene stukje software met het andere stukje software te laten communiceren. Als ik bijvoorbeeld een foto post op m’n Instagram, wordt ie automatisch doorgeplaatst op m’n website.
Krishna voorziet dat deze automatische software-to-software technologie de toekomst gaat zijn waardoor onze digitale klusjeslijst een stuk korter wordt, en technologie eindelijk weer gaat doen waar het voor bedoeld is: ons van dienst zijn.
|
Het recht om te disconnecten
Franse werknemers hebben nu the right to disconnect |
|
|
Vanaf 1 januari heeft Frankrijk een wet aangenomen die bedrijven met meer dan 50 werknemers verplicht om een ‘disconnection’ beleid te hebben rondom communicatie na werkuren en in vakanties. Kortom: zodra je het kantoor uitwandelt kun je je email vergeten en je smartphone negeren.
De Franse minister van werk, Myriam El Khomri, hoopt dat de wet de gezondheidsgevaren van ‘info-obesitas’ tegengaat. Steeds meer studies tonen de gevolgen van een ‘altijd-aan’ werkcultuur, die ervoor zorgt dat werknemers niet genoeg rusten en herstellen van het werk. Zo toonde de Franse researchgroep Eleas aan dat meer dan 1/3de van Franse werknemers hun smartphones gebruiken om buiten werktijd te werken, terwijl 60% van de werknemers de wet steunen.
Ook de Universiteit van Brits Columbië vond in een studie dat werknemers die hun emails slechts drie keer per dag checkten minder stress hadden. De Colorado State University bewees het omgekeerde: dat werknemers van wie verwacht werd om na werktijden hun email en telefoon te beantwoorden, verhoogde stress hadden. Twee weken geleden schreef ik al over de gevolgen van de continious partial attention, de term die Linda Stone hiervoor gebruikt.
|
Bedrijven die willen dat je emailloos op vakantie bent |
|
|
Frankrijk mag dan wel het eerste land zijn dat officieel dit heeft vastgelegd in de wet, er zijn andere landen die ook bezig zijn met beleid hieromtrent. Zo zijn Japanse ambtenaren verplicht om hun werk voor 8 uur ’s avonds af te hebben. Daarna mag je blijven zitten werken, maar sta je wel onder toezicht van een strikt overwerk-preventie-team. En in Duitsland hebben managers een wettelijk verbod om tijdens vakanties hun werknemers te contacten.
Ook verschillende bedrijven hebben al ‘right to disconnect’ beleid. Zo hebben de 100.000 werknemers van de Duitse autofabrikant Daimler de emailfunctie ‘Mail on Holiday’ die automatisch alle inkomende mails tijdens vakantie delete zodat je na je vakantie kunt beginnen met een lekker lege inbox. Volkswagen heeft een beperkte emailserver in de avonden en weekenden en managers van de verzekeringsmaatschappij Allianz Frankrijk met 10.000 werknemers, hebben strikte orders om geen emails te sturen na 6 uur ’s avonds. Ook mogen ze trouwens geen vergaderingen op de late namiddag organiseren. De 7 campussen van de KEDGE Business School laten netjes weten bij mails na 7 uur ’s avonds dat de werknemer ‘out of schedule’ is en je hem of haar pas weer de volgende dag kunt bereiken. Ook hebben ze vastgelegd in hun beleid dat het ontvangen van excessief veel emails een misbruik is waarvoor je als werknemer naar hun human resources afdeling kunt stappen.
|
Ook recht op verveling, pech en te laat komen |
|
|
Je kunt je afvragen of de ‘right to disconnect’ een eerste stap is naar digitale burgerrechten. Waar zouden we nog meer recht op hebben bijvoorbeeld? Sidney Vollmer, host van de podcast Digitalisme, beschreef vorig jaar 22 rechten die we volgens hem kwijtraken door digitale technologie. Onze technologie biedt ons vele kansen, maar zet daarmee wel vaak een nieuwe standaard. Zo hebben we volgens hem recht op:
* Het recht op intuïtie: Hoezeer het algoritme ook zegt dat we behoefte hebben aan X, moeten daten met Y, boek Z gelezen zou moeten worden: we hebben het recht algoritmische suggesties naast ons neer te leggen. En voor onze eigen, stomme, ongeïnformeerde, puberale, achteloze, hopeloze keuze te gaan.
|
Kunnen landen wel een disconnect-standaard zetten? |
|
|
|
Wat de Franse wet interessant maakt, is niet alleen dat het een standaard zet voor wat belangrijke culturele waarden zijn en welke plek technologie daarin moet innemen. Maar de wet toont tussen de regels ook de moeilijkheden hiermee. Want: wiens standaard is dit eigenlijk? Hoe kun je als land, cultuur of bedrijf een standaard zetten voor individueel smartphonegebruik?
Dit dilemma wordt goed beschreven door journalist Carly Hoilman die beschrijft hoe de wet vrijheid kan betekenen voor de moeder die zo ’s avonds haar aandacht volledig kan richten op haar drie bloedjes van kinderen (die ondertussen alleen maar zitten te snapchatten met hun vriendjes, maar goed…), maar juist een beperking van vrijheid voor de 23-jarige ambitieuze werknemer die vrije tijd in overvloed heeft en graag overuren wil maken om sneller te kunnen stijgen op de carrièreladder.
De ‘right to disconnect’ is ingebed in een werkcultuur waar veel mensen juist profiteren van de flexibiliteit en het ‘work anytime, anywhere’ juist als vrijheid ervaren. (Laat staan het aantal werknemers dat samenwerkt met collega’s uit verschillende tijdzones). Werk heeft nu een andere invulling dan voor voorgaande generaties: werk is zingeving geworden, een onderdeel van je identiteit. Is daar zomaar een on/off knop op te zetten?
|
Dit bericht komt uit m’n wekelijkse nieuwsbrief ‘CTRL, ALT, DELETE’ waarin ik elke week onderzoek hoe we een betere relatie kunnen krijgen met onze tech. Herontwerp van ons tech én van onszelf: hoe doe je dat? Ook de nieuwsbrief ontvangen? Schrijf je hier in.
Smartphone liefde…
The constant challenge of modern relationships: how to prove more interesting than the other’s smartphone.
— Alain de Botton (@alaindebotton) 9 april 2014
Is onze aandacht wel echt aan het verdwijnen?
Volgens Patricia McDonald, chief strategy officer bij Isobar, is er in het urenlange bingewatching in elk geval bewijs dat onze aandachtsspanne nog niet aan erosie onderhevig is:
We hear a lot about ever diminishing attention spans and the need to instantly engage the swipe right generation whose brains have been reshaped on a diet of Twitter, Tinder and Snapchat.
Yet in parallel, Netflix data shows that half of House of Cards viewers consumed an entire season in just one week, and that a majority of viewers immerse themselves in just one show at a time. Even a casual glance at the TV content that dominates our popular culture shows that complexity – overlapping narratives, expansive casts, elaborate mythologies – is no barrier to engagement. The average YouTube viewing session on mobile is now 40 minutes long.
So perhaps rather than delivering on expectations, we should raise them. Perhaps rather than ruthlessly simplifying, we could believe that our audiences can cope with complexity. If you can follow the plot of Game of Thrones, there’s a decent chance you can follow the pros and cons, ins and outs of richly nuanced political questions. (bron)
Interessante techtrend: Aural Augmented Reality
Vorig jaar haalde ik in m’n nieuwsbrief ook al het designbureau FROG aan met hun 15 voorspellingen voor 2016. Hun voorspellingen waren toen erg leuk, maar soms nogal far-fetched (bijvoorbeeld filmrecensies die zouden worden geschreven door je hartslag te meten). Dus voor 2017 zijn ze ietwat dichter bij de realiteit gebleven. In het kader van deze nieuwsbrief vind ik twee voorspellingen erg interessant:
- Dat technologie steeds meer in je omgeving gaat zitten (hallo Internet of Things) is niet nieuw; wel dat deze tech-omgevingen dan mogelijk met elkaar kunnen gaan communiceren om op deze manier zo goed mogelijk voor ‘hun mensen’ te kunnen gaan zorgen. FROG geeft het voorbeeld van een zelfrijdende auto die ervoor kan zorgen dat bij een aanrijding van achteren de stoplichten van het kruispunt op rood komen te staan, zodat er niet nog meer ongelukken gebeuren. En zo kan ik me nog meer tech-omgevingen voorstellen die interessant zijn om aan elkaar te schakelen. Wat gaat dit opleveren? Een verzorgende tech-wereld die ruimte laat om onze aandacht te besteden aan zaken die écht belangrijk voor ons zijn? Zeker is in elk geval dat onze technologie hier misschien al klaar voor is, maar de beveiliging ervan nog lang niet
- Weet je nog dat ik schreef over hoe cyborgantropoloog Amber Case pleit voor ambient awareness: technologie die in plaats van ons overvolle visuele blikveld, gebruik gaat maken van onze andere zintuigen om met ons te communiceren? Nou, de ontwikkeling van Audio User Interface (zoals FROG het proces beschrijft waarbij notificaties via je oren binnen gaan stromen) zou hiervoor wel eens interessant kunnen zijn (of een regelrechte nachtmerrie als ze het niet gaan afstemmen op een relatieve schaal van aandacht) . WIRED heeft het trouwens in hun vooruitblik van techtrends over Aural Augmented Reality waarmee ‘real-time’ bijvoorbeeld een vertaling van het Japans naar Nederlands kan plaatsvinden of je jezelf een perfecte gitaarpartij à la Slash hoort spelen terwijl je loopt te stuntelen. Maar buiten deze ‘trucjes’ kun je het ook gebruiken om geluiden uit te filteren, je aandacht te focussen en zo meer mindful te zijn volgens de voorstanders van AAR.
Dit bericht komt uit m’n wekelijkse nieuwsbrief ‘CTRL, ALT, DELETE’ waarin ik elke week onderzoek hoe we een betere relatie kunnen krijgen met onze tech. Herontwerp van ons tech én van onszelf: hoe doe je dat? Ook de nieuwsbrief ontvangen? Schrijf je hier in.
Linda Stone – Essential Self i.p.v. Quantified Self technologie
Vind je het niet gek dat als we het hebben over de invloed van technologie, we het zelden hebben over ons lichaam? Volgens de denker van de week, Linda Stone, hangen ons denkvermogen en aandacht niet alleen onlosmakelijk samen met ons gebruik van onze technologie, maar wordt dit ook indirect gemedieerd door hoe onze technologie onze lichaamshouding en ademhaling beïnvloedt en wij ons hele lichaam vergeten.
Stone, die jarenlang hoge posities binnen Apple en Microsoft bekleedde, kwam door observaties in haar eigen leven tot haar inzichten. Opeens merkte ze dat ze tijdens het lezen van haar email vaak haar adem inhield, en ging ze op basis daarvan onderzoeken wat dit voor consequenties kon hebben. En toen ze in 2004 na een operatie aan haar kaak getroffen werd door trigeminal neuralgia, een chronische – vaak grote – pijn van je kaak tot aan je hersenen, werd ze zich er pas van bewust hoezeer technologie gericht is op gezondheid – en dan vooral analytische concepten van wat gezondheid zou moeten zijn – in plaats van de wijsheid die al in het lichaam verscholen zit. Tijd om die wijsheid weer een goede plek te geven in onze relatie met technologie!
Essential Self i.p.v. Quantified Self technologie
Wat we nodig hebben om in te tappen in de wijsheid die ons lichaam ons te bieden heeft bij het verbeteren van onze relatie met technologie, is ’Essential Self Technology’, een verbastering van Quantified Self technology – het bijhouden van je gedrag d.m.v. technologie.
De Quantified Self beweging ontstond in de late jaren 2000 als een reactie op een gemis: gedrag kon je alleen in een lab meten en dat waren vaak ingewikkelde en dure testen. De eerste generatie QS technologie zoals de Fitbit of Nike Fuelband was daarmee een grote stap voorwaarts: hiermee werden gezondheids- en fitnessdata beschikbaar voor consumenten.
Het probleem met QS technologie is volgens Stone vooral wat het NIET is: het is niet JOU.
QS is all about sensors like scales and accelerometers. These sensors produce numbers; the numbers must be interpreted by your thinking brain; and only then can they inform decisions about your body. It’s all several steps removed from your lived experience.
To put it another way: a fitness-tracking watch can tell you how far you’ve walked today, but it can’t tell you how you feel. What if the self your devices are quantifying isn’t the same person who feels hungry or sated, energetic or tired, happy or sad? What if it isn’t your essential self? And why are we collecting all this data, anyway? Is it helping us bring meaning into our lives?
Volgens Stone moeten we dus van Quantified Self naar Essential Self technologie gaan:
“that pure sense of presence”—what our bodies are telling us about our experience in the physical world right now, without displays and readouts and spreadsheets in the way.“
En dat betekent dus bijvoorbeeld wel een meter die je ademhaling in de gaten houdt, maar dat vervolgens niet verwerkt tot een prestatie waar je vooruitgang op kunt maken en kunt vergelijken met anderen.
Dit bericht komt uit m’n wekelijkse nieuwsbrief ‘CTRL, ALT, DELETE’ waarin ik elke week onderzoek hoe we een betere relatie kunnen krijgen met onze tech. Herontwerp van ons tech én van onszelf: hoe doe je dat? Ook de nieuwsbrief ontvangen? Schrijf je hier in.